Πέρα από τα νούμερα... του Πασχου Μανδραβελη

Σε μια από τις τελευταίες του προφητείες, ο κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης απεφάνθη, με ύφος τουλάχιστον Νουριέλ Ρουμπινί, ότι «τα νούμερα δεν βγαίνουν. Με 150% του ΑΕΠ χρέος δεν θα ξεχρεώσουμε ποτέ», υποστήριξε στη διάρκεια της διάλεξης που έδωσε στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Το πρώτο ερώτημα που δεν ετέθη είναι: «Σάμπως με 120% του ΑΕΠ χρέος θα ξεχρεώναμε ποτέ;» Αυτού του τύπου οι προφητείες, που κυκλοφορούν χύδην σε διάφορα μπλογκ -και ούτε καν στα καλύτερα- είναι η συνέχεια της εθνικής κινδυνολογίας με άλλα μέσα. Στην πραγματική ζωή, δηλαδή στον ρευστό κόσμο των αγορών και της πολιτικής, υπάρχουν συμφωνίες, επιμηκύνσεις και άλλες πρακτικές, με τις οποίες επιβιώναμε μέχρι σήμερα παρά το δυσβάσταχτο χρέος. Η χρεοκοπία οποιασδήποτε χώρας
είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων· ίσως και κάποιας πεταλούδας που θα πετάξει στο Τόκιο. Περίμενε, για παράδειγμα, κανείς ότι θα ήταν το Ντουμπάι μια χώρα που θα έκανε στάση πληρωμών; Σε ένα τόσο χαοτικό σύστημα καμιά γραμμική προβολή δεν δουλεύει. Οπότε οι προφητείες των μπλογκ και των σερ είναι εκ των πραγμάτων αστήρικτες.
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά και πέρα από τις διεθνείς πολιτικές συμφωνίες που πρέπει να γίνουν, η Ελλάδα έχει ένα άλλο χρέος να εξυπηρετήσει. Δηλαδή, αν δεν χρεοκοπήσει η χώρα (κάτι που είναι και το πιθανότερο) θα πρέπει να ανεχόμαστε επί μακρόν να πληρώνουμε στα ΑΕΙ το υψηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ σε ολόκληρο τον ΟΟΣΑ και να έχουμε τη χειρότερη ανώτατη παιδεία στον δυτικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας; Θα συνεχίσουμε να έχουμε αναλογικά τον μεγαλύτερο αριθμό διδασκόντων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, κλέβοντας κατ’ ουσίαν από τις υποδομές που χρειάζονται τα παιδιά μας; Θα συνεχίσουμε να συντηρούμε αυτό το καθεστώς της διάχυτης ανομίας στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στις εφορίες; Θα συνεχίσουμε να παραμυθιαζόμαστε με διάφορα κόλπα δημιουργικής λογιστικής όπως είναι «το φθηνότερο ρεύμα της Ευρώπης» (χωρίς το κόστος των ρύπων), ή η χαμηλότερη κρατική επιδότηση ανά φοιτητή (με τους χιλιάδες «αιωνίους» μέσα); Θα συνεχίσουν οι πανεπιστημιακοί να διυλίζουν τους όρους του διαλόγου για τις αλλαγές, ενώ χρόνια τώρα καταπίνουν το χάλι των ελληνικών πανεπιστημίων;
Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας, και μετά την τελευταία απόφαση του Eurogroup για την Ιρλανδία, απομακρύνεται, αλλά εμάς πρέπει να μας απασχολεί η άλλη, η καθολική χρεοκοπία της χώρας στους περισσότερους τομείς.
Πρέπει να μας απασχολεί ότι για πολλά χρόνια ευνουχίζουμε τα νέα παιδιά περνώντας τα από το μαρτύριο της παπαγαλίας στην αφασία της δημοσιοϋπαλληλίας (σ.σ.: μετά οι ίδιοι άνθρωποι στην πιο δημιουργική τους ηλικία ξοδεύουν ώρες ψάχνοντας τη νομοθεσία και κάνοντας υπολογισμούς για να βγούνε πρόωρα στην σύνταξη). Πρέπει να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι έχουμε πληθώρα δικαστών και οι αποφάσεις βγαίνουν μετά την παρέλευση εικοσαετίας. Οτι έχουμε το πιο δαιδαλώδες νομοθετικό πλαίσιο για το περιβάλλον και ζούμε στην πιο βρόμικη χώρα της Ευρώπης.
Αυτές οι καθημερινές χρεοκοπίες κάνουν τη ζωή μας αβίωτη και πρέπει να τις διορθώσουμε. Οσο ανησυχούμε, όμως, για τη μεγάλη, παραβλέπουμε να διορθώσουμε τις μικρές. Ή μήπως είναι αυτός ο στόχος;